نه از قبیلۀ ابرم،نه از تبار کویرم

که بی بهانه بگریم،و بی ترانه بمیرم

گاهی باران همه ی دغدغه اش باغچه نیست...گاهی از غصه تنها شدنش میبارد ...!!!

سوختم باران بزن شاید تو خاموشم کنی

شاید امشب سوزش این زخم ها را کم کنی

آه باران من سراپای وجودم آتش است

پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم کنی

از چشم عشق اشک میریزد
از چشم آسـمان باران
آری هر دو دل شکسته اند ...

ببار برایم
ساعت چشمهایم
عجیب
با ساعت ابرها
کوک است

عقربه هایی خلاف مسیر زندگی
که به هم نمیرسند و
فقط جفت هم می شوند

ببار برایم
تو که اشک هایت
برف آب شده ی
کوهستان است
به کجایی
ببار
ببار
سیلاب دردهایت را
دوست دارم...

این روزها باران که می بارد،

دوباره دلم برای اردیبهشت تنگ می شود...

به گمانم پاییز،

خواهر گمشده ی بهار باشد...!

باران نبار... عاشقانه اش نکن.... من و او "ما" نشدیم...!

باران که می بارد
باید آغوشی باشد
پنجره نیمه بازی
موسیقی باران
…بوی خاک
…سرمای هوا
گره کور دست ها و پاها
گرمای عریان عاشقی
صدای تپش قلبها
باران که می بارد باید کسی باشد

اما نیست

باﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪ، ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻛﻮ؟
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻛﻮ؟
ﺁﻥ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺕ ﻛﻮ؟
ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻛﻮ؟ ﻓﺼﻞ ﺧﻮﺏ ﺳﺎﺩﮔﻲ

ﻛﻮ؟
ﻳﺎﺩﺕ ﺁﻳﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﺮﻳﻦ؟
ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺖ؟ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ
ﺧﻮﺏ ﻭﺷﻴﺮﻳﻦ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﻥ ﻛﻮﻱ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺁﺭﺯﻭ
ﻫﺴﺖ؟
ﻛﻮﺩﻙ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﻏﻤﻬﺎﻱ
ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﻳﺎﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ
ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ،ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ
ﺑﻲ ﺗﺮﺍﻧﻪ،ﺑﻲ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﺎﻳﺪﻡ،ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﺎﻧﻪ

من از تو آغاز می شوم
مثل آسمان که از زمین
تو در من می وزی
با لهجۀ تمام گلدان ها
و در روح من رخنه می کنی
آن سان که بنفشه ها
در کوهساران
صخره ها را می شکافند
و زیبائی را
در هوا نجوا می کنند
چشم هایت
در دلم می پیچد
هم آوای گل های وحشی
در نی زارهای بارانی
و من هم سان قایقی رها
در طوفان عطر تو
بالا و پائین می روم
نفس های تو
شکست می دهد
تمام رؤیاها را

شیشه پنجره را باران شست
از دل من اما
چه كسی نقش تو را خواهد شست